به گزارش نقش فردا به نقل از فرارو، تصاویر بعدی که از محل حمله اسرائیل منتشر شد، حجم بالای تخریب را نشان می‌داد. رسانه‌ها از آن زمان این سوال را مطرح می‌کردند که چه نوعی از تسلیحات برای هدف قرار دادن این محل استفاده شده که تا این حد ویرانی از خود بر جای گذاشته است. این سوال تقریباً خیلی سریع پاسخ گرفت: بمب‌های سنگرشکن.
تمام گزارش‌ها استفاده از بمب‌های سنگرشکن آمریکایی در این حمله را تائید می‌کنند. اما آنچه تا کنون به صورت رسمی اعلام نشده این است که چه نوعی از این تسلیحات مورد استفاده قرار گرفته است.
گزارش‌های مختلف، بر این موضوع اذعان دارند که اسرائیل برای هدف قرار دادن مرکز حزب‌الله در ضاحیه از بمب‌های سنگرشکن GBU-۲۸ استفاده کرده است. بمب‌هایی که طراحی شدند تا به نقاطی حفاظت‌شده زیر زمین نفوذ کنند.
نقاطی که مهمات معمولی توانایی انهدام آنها را ندارند. اول دسامبر ۲۰۲۳ (۱۰ آذر ۱۴۰۲) بود که روزنامه آمریکایی وال‌استریت ژورنال از ارسال بمب‌های سنگرشکن دوهزار پوندی (حدود ۱ تن) توسط آمریکا به اسرائیل در کنار دیگر انواع تسلیحات خبر داد. البته اگر گزارش‌های مبنی بر استفاده از GBU-۲۸ صحیح باشد، وزن آن ۴ هزار پوند معادل ۱۸۰۰ کیلوگرم است. مدل‌های مختلفی از این نوع بمب هدایت‌شونده لیزری طی سه دهه گذشته، توسعه یافته است.
مکانیزم عملکرد بمب سنگرشکن
خبرگزاری تسنیم پیش از این که مشخص شود چه اشخاصی در مقر زیرزمینی حزب‌الله بودند، از تخریب ۱۰ ساختمان در محله حاره حریک ضاحیه بیروت خبر داده بود. بمب‌های سنگرشکن، برای انهدام اهدافی مثل سنگر‌های تقویت شده و تاسیسات حساس زیرِ زمین ساخته شدند.
این بمب‌ها با سقوط بر هدف و شکافتن تمام موانعی که تا نقطه مورد نظر وجود دارد، در نهایت با رسیدن به عمق مورد نظر منفجر می‌شوند. آنچه منجر به ساخت این بمب‌ها توسط آمریکا شد، مشکلی بود که در جریان جنگ اول خلیج فارس یا جنگ کویت (۱۹۹۱) در مواجهه با عراق به آن برخوردند.
بسیاری از تاسیسات رژیم صدام زیر زمین ساخته شده بود و مهمات معمولی توان آسیب زدن به آنها را نداشت. بر اساس گزارش ویدیویی که نیویورک تایمز در سال ۲۰۲۲ منتشر کرد، این بمب ظرف ۴ هفته طراحی، ساخته و عملیاتی شد تا علیه سازه‌های بتنی عراق استفاده شوند. دو فروند از بمب GBU- ۲۸ علیه تاسیسات بتنی عراق استفاده شد و یک روز بعد جنگ به پایان رسید.
