در جنوب غزه جمعیت منطقه محصور به طور فزاینده ای به طور کامل زندانی شده اند در حالی که ارتش اسرائیل حملات را تشدید کرده و درهای ورود کمک ها را بسته است. سازمان غیردولتی Save The Children هشدار داده است: “افرادی که از بمباران جان سالم به در می برند با خطر قریب الوقوع مرگ از گرسنگی یا بیماری روبرو هستند.
با این وجود، ارتش اسرائیل به سیاست جابجایی اجباری غیر نظامیان ادامه می دهد و روز شنبه به آنان دستور داد تا شش منطقه از شهر خان یونس دژ حماس در جنوب غزه و صحنه درگیری‌های شدید را ترک کنند.
مقام های بهداشتی غزه تصاویری را به نمایش گذاشته اند که مربوط به بیمارستان ناصر است و در آن قربانیان در هر سنی بر روی زمین غرق در خون در حال دریافت کمک هستند. واشنگتن با وتوی خود به امیدهای آتش بس پایان داد و از حمله گسترده اسرائیل حمایت کرد بدون در نظر گرفتن صدها هزار غیرنظامی که در درگیری دخالت نداشتند.
از 15 عضو فعلی شورای امنیت سازمان ملل 13 عضو از قطعنامه آتش بس حمایت کردند. بریتانیا به آن قطعنامه رای ممتنع داد.
“محمود عباس” رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین وتوی آمریکا را عامل “خونریزی کودکان، زنان و سالمندان فلسطینی” دانست. “بنیامین نتانیاهو” نخست وزیر اسرائیل از وتوی امریکا به عنوان موضع صریح ستایش به عمل اورد و گفت: “از یک سو حمایت از نابودی حماس و از سوی دیگر طرح موضوع خواسته پایان جنگ غیرممکن است. به همین دلیل است که اسرائیل به جنگ عادلانه خود ادامه خواهد داد.”
انتقاد از وتوی واشنگتن در سراسر جهان گسترش یافته است. سازمان های مهم حقوق بشری تصمیم ایالات متحده را مورد انتقاد قرار داده اند. پزشکان بدون مرز اعلام کردند که دولت جو بایدن “پوششی دیپلماتیک برای جنایات جاری در غزه فراهم می کند”.
“اگنس کالامار” دبیرکل سازمان عفو بین‌الملل با انتتشار بیانیه ای اعلام کرد: “ایالات متحده در مواجهه با آمار حیرت انگیز کشته ها، ویرانی های گسترده و یک فاجعه انسانی بی سابقه، بی اعتنایی بیرحمانه ای نسبت به رنج غیرنظامیان از خود نشان داده است”.
“لویی شاربونو” مدیر دیده بان حقوق بشر سازمان ملل متحد گفته است: “امریکا با ادامه دادن ارائه سلاح و پوشش دیپلماتیک به اسرائیل در حالی که مرتکب جنایاتی از جمله مجازات جمعی غیرنظامیان فلسطینی در غزه می شود خود را در معرض خطر همدستی در جنایات جنگی قرار می دهد”.
سازمان‌های غیردولتی با تیم‌های مستقر در نوار غزه روز پنجشنبه اعلام کردند که اسرائیل از گرسنگی دادن به شهروندان، سلب امکان دسترسی به مراقبت های بهداشتی و آوارگی اجباری به عنوان “تسلیحات جنگی” استفاده می‌کند.
آنان نه تنها خواستار آتش بس بودند بلکه از یک سازمان بین المللی “مستقل” مانند سازمان ملل خواستند که کنترل ورود کمک ها به منطقه تحت محاصره فلسطین را در دست بگیرد جایی که تنها درصد ناچیزی از آن چه به دلیل محاصره از سوی اسرائیل به آن نیاز است وارد می شود.
بر اساس داده های برنامه جهانی غذا در برخی مناطق از هر 10 نفر 9 نفر یک روز و شب کامل را بدون هیچ چیزی برای خوردن سپری کرده اند. نبردهای شدید در شمال غزه نیز در جریان است در مناطقی مانند اردوگاه آوارگان جبالیه و محله شجاعیه در شهر غزه جایی که اکثریت قریب به اتفاق جمعیت از آنجا فرار کرده اند.
با این وجود، واقعیت آن است که غیرنظامیان به دلیل هم مرزی غزه با مصر نمی توانند در به صورت گسترده از جنوب فرار کنند. در رفح جنوبی ترین شهر آن منطقه افراد بیش تری در چادرهای موقتی زندگی می کنند که با پلاستیک، برزنت و پتو ساخته شده اند.
در نتیجه، صدها هزار نفر از ساکنان به طور فزاینده ای در جنوب غزه متمرکز شده اند آن هم در شرایطی که “شاینا لو” از شورای پناهندگان نروژ آنجا را به عنوان یک وضعیت “آخرالزمانی” توصیف کرد.
پیش از حمله اسرائیل به غزه آن منطقه محاصره فلسطین یکی از پرجمعیت ترین مکان‌های روی کره زمین بود. با ورود کمک های اندک به غزه جمعیت آنجا دچار ناامیدی شده اند.
روز سه شنبه گروهی از مردم آن منطقه در جستجوی غذا به کامیون پزشکان بدون مرز حمله کردند اما وسیله نقلیه فقط حامل دارو بود. لو توضیح داد که شورای پناهندگان نروژ هم چنین ارتباط با تیم امدادرسان خود را از دست داد “به دلیل آن که کابل اینترنت به منظور استفاده برای چادر قطع شده بود.
نقشه ای که اسرائیل هفته گذشته برای هشدار دادن به ساکنان در مورد محل حمله ارائه کرد علیرغم دستور تخلیه شش منطقه خان یونس در روز شنبه، در عمل دستورالعمل یک فاجعه بود. سازمان های بشردوستانه می گویند که این امر از مرگ و میر جلوگیری نکرده است و تنها تعداد آوارگان داخلی را در قلمرویی که 60 درصد ساختمان ها ویران شده یا آسیب دیده اند، چند برابر افزایش داده است.
یکی از مقام های پزشکان بدون مرز با ابراز تاسف از این که آن سازمان حتی اجازه پیدا نکرده که مجروحان را به مصر انتقال دهد می گوید: “این یک سیستم ظالمانه است”. مسئولان Save The Children اشاره کرده اند که مناطق امن فرضی که توسط ارتش اسرائیل مشخص شده صرفا یک سراب هستند زیرا مناطق به ظاهر امن مورد محافظت قرار نمی گیرند هیچ چیزی در آنجا عرضه نمی شود و در دسترس نیست.
سازمان های غیر دولتی به بخش هایی از زمین مانند المواسی منطقه ای بیابانی در جنوب غربی غزه اشاره می کنند که ده ها هزار نفر به اجبار به آنجا فرستاده می شوند در حالی هیچ گونه خدمات، مدرسه و مرکز بهداشتی ای در آنجا وجود ندارد. امدادگران در منطقه هشدار می دهند که اقلام اساسی مانند دستمال مرطوب، پوشک و مواد شوینده در غزه به پایان رسیده اند.
هم چنین، آنان اشاره می کند آب در بازار به قیمت بالایی فروخته می شود و می تواند برای یک خانواده 20 دلار در روز هزینه داشته باشد. به دلیل کمبود محصولات بهداشتی و مصرف آب آلوده حدود 80000 بیمار مبتلا به اسهال شده اند که به ویژه این موضوع برای خردسالان خطرناک است زیرا آنان در معرض خطر بیش تری از نظر کم آبی قرار دارند. خردسالان تقریبا نیمی از 2.3 میلیون نفر جمعیت غزه را تشکیل می دهند.
“نونیس ویلاورده” اشاره می کند که برخی از مقام های اسرائیلی از اهالی غزه تحت عنوان “جانور” یاد می کنند که همین طرز تفکر آنان را متقاعد می سازد که برای شان هیچ دلیلی وجود نداشته باشد که اسرائیل اجازه دسترسی آن جمعیت به مواد غذایی، نوشیدنی یا هر چیز دیگری را دهد.
نونیس ویلاورده می گوید: “ما با یک مضحکه نمایشی روبرو هستیم که در آن ایالات متحده وانمود می کند که در حال اعمال فشار است اما در واقع پوشش دیپلماتیک و نظامی در اختیار اسرائیل قرار می دهد تا آن کشور بتواند به اهداف خود با سرعت و شیوه ای که خود مناسب می داند دست یابد”. او اشاره می کند علیرغم تلاش های اسرائیل آن رژیم هرگز نخواهد توانست حماس را از بین ببرد زیرا از نظر نظامی دستیابی به چنین هدفی غیر ممکن خواهد بود.
