آهنگ مشترک سامی یوسف و همایون شجریان که قرار است ۱۱ تیرماه منتشر شود، حتما می‌تواند فصل جدیدی در حوزه موسیقی مشترک بین خوانندگان ایرانی و خارجی باشد. موسیقی از آن هنر‌هایی است که می‌تواند با مخاطب ارتباط بگیرد، حتی اگر به زبان مخاطب خارجی نباشد، اگر بگوییم یکی از راه‌های ایجاد و استحکام اتحاد و هم بستگی ملی همین موسیقی است، گزاف نگفته‌ایم؛ چراکه با زبان موسیقی می‌توانیم فرهنگ‌مان را در سراسر دنیا گسترش دهیم.
تبادل و همکاری بین خوانندگان ایرانی و خارجی سابقه‌ای دیرینه دارد و به دوران قبل از اسلام برمی‌گردد. زمانی که شاعران و خوانندگان به دربار پادشاهان رفت‌وآمد داشتند و به نوعی سفیران فرهنگ و ادب شناخته می‌شدند. در منابع متعددی گفته شده که در دوران باستان، تبادلات فرهنگی بین ایران و سایر نقاط جهان از طریق موسیقی امری رایج بوده است.
برای مثال، روایت‌هایی از حضور نوازندگان و خوانندگان ایرانی در دربار پادشاهان روم و یونان باستان وجود دارد. با ورود اسلام به ایران، تبادلات ادامه‌دار شد و این‌بار موسیقی ایرانی تحت تاثیر موسیقی عربی قرار گرفت. از طرف دیگر، موسیقی ایرانی نیز به نوبه خود بر موسیقی نواحی مختلف جهان، ازجمله هند، ترکیه و آسیای میانه تاثیر گذاشت.
با آغاز دوران معاصر و به‌خصوص در دوره قاجار، تعاملات فرهنگی بین ایران و غرب افزایش یافت. این امر باعث شد تا موسیقی ایرانی با ژانر‌ها و سبک‌های جدید غربی آشنا شود. در این دوره، برخی از خوانندگان ایرانی به خارج از کشور سفر و با هنرمندان خارجی همکاری کردند.
