وضعیت پناهگاه‌های اردوگاه پناهجویان آژانس امدادرسانی و کاریابی ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی (آنروا) اسفبار است. در آنجا مردم ساعت‌ها برای رفتن به دستشویی در صف می‌ایستند و برای بیش از یک ماه نمی‌توانند لباس‌های شان را تعویض کنند. کودکان بر روی زمین‌های سیمانی بدون پتو می‌خوابند. این‌ها مواردی هستند که شخصا مشاهده کردم.
من هم چنین اخیرا در آستانه آتش بس نوامبر بین اسرائیل و حماس از آنجا بازدید کرده بودم. اکنون وضعیت آنجا به شدت بدتر است. رفح مملو از مردم ناامید بود. من نمی‌توانستم محله را بشناسم. این پناهگاه توسط ده‌ها هزار نفر که به تازگی از خان یونس شهر دیگری در جنوب غزه فرار کرده اند احاطه شده است.
زمانی که به آنجا رسیدم جمعیتی بر روی کامیون حامل کمک‌های بشردوستانه پریدند. تامین نیاز مردم در پناهگاه‌ها بسیار دشوار شده است، زیرا آن پناهگاه‌ها در میان انبوهی از مردم مستاصل احاطه شده اند. رفح پیش‌تر مکانی بود که ۲۰ هزار نفر در آن زندگی می‌کردند. اکنون بیش از یک میلیون نفر در آنجا حضور دارند. کمک‌های بشردوستانه کافی نیست و باید مقداری بیش تری کالا به آنجا ارسال شود. برای این منظور ضروری است که اسرائیل گذرگاه کرم شالوم در مرز مصر را باز کند تنها جایی که ظرفیت پردازش هزاران کامیون در روز را دارد و گذرگاهی که پیش از حمله حماس در تاریخ ۷ اکتبر مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در بیانیه‌ای که به تازگی توسط “جیک سالیوان” مشاور امنیت ملی ایالات متحده منتشر شد اعلام شده بود که آن گذرگاه برای تحویل مستقیم باز خواهد شد، اما به گفته یک مقام اسرائیلی این تصیم صرفا برای کمک‌های مصر و نه سازمان ملل متحد اعمال می‌شود. همه کامیون‌ها در حال حرکت هستند. آن کامیون‌ها پیش از بازگشت توسط مقام‌های اسرائیلی در روستای نیتزانا در نزدیکی مرز مصر وارد غزه می‌شوند. با این وجود، تنها حدود ۱۰۰ و ۲۰۰ کامیون هر روز در آن مسیر تردد می‌کنند. من پیش‌تر هشدار داده بودم که وضعیت میدانی در حال حاضر ممکن است در آینده منجر به ایجاد این ذهنیت در میان فلسطینیان شود که به خود بگویند: “خب، من دیگر زندگی‌ای برای خود در غزه نمی‌بینم پس باید ازمرز مصر عبور کنم”. هرچه تنش بین کالا‌های محدود وارد شده به غزه و نیاز‌های بی حد و حصر بیشتر باشد این امر فروپاشی نظم مدنی را تسریع خواهد کرد. کمک‌ها و جریان کالا‌ها باید در ابعاد و مقیاس کافی صورت گیرد. پیش از این قرار نبود گذرگاه رفح گذرگاه اصلی کالا باشد.
ایجاد این ذهنیت که فلسطینیان بخواهند وارد مصر شوند قوی است. نخست آن که طبقه متوسط ساکن غزه ممکن است بخواهد برای فرزندان خود آینده‌ای بسازد. پیش‌تر دیده ایم که اهالی غزه اجازه بازگشت به مناطق شمالی آنجا را ندارند و دائما به سمت جنوب رانده می‌شوند. بسته به این که اوضاع در خان یونس چگونه پیش می‌رود ممکن است ۱.۵ میلیون نفر در رفح حضور داشته باشند. آنان صرفا ناامیدانه در مرز هستند. وسوسه فرار از این جهنم زمینی بسیار قوی است. ممکن است وضعیت به نقطه اوج برسد و آوارگان غزه بخواهند شانس خود را امتحان کنند. ممکن است این سیاست عمدی نباشد، اما واقعیت آن است که روند تحولات در حال ایجاد چنین وضعیتی می‌باشد.
مجریان برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد به شدت نگران گسترش گرسنگی به خصوص در میان کودکان در آن منطقه هستند. آن چه می‌توانم به شما بگویم آن است که من گرسنگی مردم را در آنجا دیدم. این پدیده‌ای کملا جدید در غزه است. ما هرگز پیش‌تر آن را در درگیری‌های قبلی مشاهده نکرده بودیم. مردم غزه اکنون واقعا درباره گرسنگی صحبت می‌کنند. اگر آنان از گرسنگی یا از ترکیبی از گرسنگی، بیماری و ضعف ایمنی جان شان را از دست دهند تعجب نخواهم کرد.
ما شاهد افزایش سرسام آور موارد ابتلا به اسهال در میان آنان هستیم. مواردی از ابتلا به هپاتیت در میان جمعیت آوارگان غزه مشاهده شده اند. بسیاری از بیماری‌های پوستی نیز به دلیل شرایط وحشتناک بهداشتی و این که بسیاری از آوارگان نمی‌توانند لباس‌های خود را برای چندین هفته عوض کنند ایجاد شده اند. تمام داروخانه‌های آن مناطق بسته شده اند. هر چه بیشتر منتظر بمانیم افراد بیش تری جان شان را از دست خواهند داد نه صرفا به دلیل بمباران نظامی بلکه تحت تاثیر محاصره. این مسابقه‌ای با زمان است.
