تمام این مشکلات و کمبود‌ها را که کنار مشکلات معیشتی پرستاران قرار بدهیم به این نتیجه می‌رسیم که مساله استعفای پرستاران چندان هم دور از انتظار نیست. وقتی قرار باشد شما در ماه بیش از ۱۲۰ ساعت اضافه‌کاری اجباری داشته باشی و در نهایت بابت آن ۲ میلیون تومان دریافت کنی در حالی که مجبوری برای تامین هزینه‌های معیشتی خود شیفت‌های اضافه را هم در بیمارستان‌های دیگر بپذیری و در نهایت هم توان روحی و روانی‌ات تحلیل پیدا می‌کند و هم توان جسمی، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که خدمات ارائه‌شده به بیماران از سوی این پرستاران کیفیت مطلوبی داشته باشد.
بی‌توجهی به مساله کمبود پرستار در کادر درمان، بی‌توجهی به نارضایتی پرستاران از دریافتی‌های اندک و از سوی دیگر فشار کاری مضاعفی که آن‌ها تحمل می‌کنند نتیجه‌ای جز مهاجرت و استعفا در بر نخواهد داشت، هرچند که بخواهیم با قوانین من‌درآوردی مانع از مهاجرت پرستاران شویم، اما قطعاً هیچ قانونی نمی‌تواند مانع از استعفای فردی شود که به دلایل مختلف دیگر توان ادامه کار ندارد. در حال حاضر وضعیت کمبود پرستار در بیمارستان‌های دولتی به مساله‌ای حاد تبدیل شده است و بیماران از ارائه خدمات رضایت ندارند.
پرستاران توان رسیدگی به این سیل بیمارانی را که به دلیل مشکلات اقتصادی مجبورند راهی بیمارستان‌های دولتی شوند از دست داده‌اند. اما همچنان مسئولان وزارت بهداشت و درمان بهترین راه برای برطرف کردن تمامی این مشکلات را تکذیب اخباری می‌دانند که هر از گاهی منتشر می‌شود.
